Lidia Jazgar
2011-09-09
Wokalistka zespołu ”Galicja”
Nazywam się Lidia Jazgar. Jestem wokalistką zespołu „Galicja”, krakowianką z urodzenia, krakowianką z wyboru. Tutaj wspólnie z moimi kolegami, od wielu już lat, tworzymy piosenki, potem je gramy, śpiewamy, wydajemy płyty.
Zobacz film ze świadectwem Lidii Jazgar
Chciałam wam coś powiedzieć, coś bardzo ważnego, dla mnie, dla wszystkich… Nie wstydzę się Jezusa!
Nikt z nas nie może sam tak po prostu powiedzieć: Jezus jest moim Panem. Ja też kiedyś nie potrafiłam tak po porostu, głośno. Wierzę, że jest mi to dane teraz i dlatego wykorzystuję okazję, i mówię na szerszym forum. Tak, Jezus jest moim Panem! Dlatego z radością włączam się w tę akcję i zachęcam wszystkich, kto w to wierzy, może jeszcze wstydzi się przyznać, może nie jest przygotowany, aby sam przed sobą zdecydował, a potem powiedział o tym innym.
Musimy się wspierać, naprawdę jest nas dużo.
Jeśli nie macie tego w sobie jeszcze, to się nie martwcie, bo każdy ma swój czas, to nie my wybieramy, to On wybiera miejsce i czas, On nas zaprasza, ale zachęcam do tego, żeby dać Jezusowi szansę.
Tutaj jesteśmy w jednym z moich ulubionych zakątków Krakowa, to jest dziedziniec bazyliki Franciszkanów, św. Franciszek tu przy mnie - mój ulubiony święty. Całą płytę zespołu „Galicja” o św. Franciszku mam, nazywa się „Wiał wiatr”. To by dziwny człowiek, tak po ludzku, zwyczajnie nie do zrozumienia. Wiecie o tym dobrze, że rozdał wszystko, co miał, był synem bogatego kupca i spotkanie z człowiekiem trędowatym odmieniło całe jego życie. Poczuł się dopiero wtedy szczęśliwym, kiedy nic nie miał. A tutaj przedstawiony ze zwierzętami, tak go znamy, z ptakami, z zajączkiem nawet. Kochał Pana Boga, kochał wszystkich ludzi, za wszystko był wdzięczny, przyjmował świat takim, jakim jest. I to jest chyba recepta na szczęście: przyjmować wszystko co jest nam dane z wdzięcznością, dziękować za to, co mamy, kim jesteśmy, czy tego jest bardzo dużo, czy - według nas - bardzo mało i radzić sobie z tym, co mamy, rozwijać te talenty, które każdy z nas otrzymał, odnaleźć je w sobie, no i najważniejsze nie zagłuszać swojego serca, swojego sumienia. Nie zawsze mi się to udaje, jak każdy znajduję się w różnych sytuacjach życiowych, ale kiedy się nie udaje, próbuję znowu i będę próbować do końca.
Ufam, że wszystko będzie dobrze, wiem, że w nadziei jestem już zbawiona i zamierzam zabrać ze sobą do nieba jeszcze parę osób, dlatego też staram się pamiętać, w moich myślach, które są często moją modlitwą, o moich bliskich, jestem za nich wdzięczna, o ludziach, których spotykam w swoim życiu, kolegach z zespołu, o współpracownikach, ludziach spotkanych na ulicy, na koncertach. Jest ich bardzo, bardzo dużo i mam nadzieję, że wszyscy w niebie się spotkamy. Ja zrobię tyle, co w mojej mocy, może to jest bardzo mało, ale już wiem od Jezusa, że to wystarczy.
Nazywam się Lidia Jazgar. Jestem wokalistką zespołu „Galicja”, krakowianką z urodzenia, krakowianką z wyboru. Tutaj wspólnie z moimi kolegami, od wielu już lat, tworzymy piosenki, potem je gramy, śpiewamy, wydajemy płyty.
Zobacz film ze świadectwem Lidii Jazgar
Chciałam wam coś powiedzieć, coś bardzo ważnego, dla mnie, dla wszystkich… Nie wstydzę się Jezusa!
Nikt z nas nie może sam tak po prostu powiedzieć: Jezus jest moim Panem. Ja też kiedyś nie potrafiłam tak po porostu, głośno. Wierzę, że jest mi to dane teraz i dlatego wykorzystuję okazję, i mówię na szerszym forum. Tak, Jezus jest moim Panem! Dlatego z radością włączam się w tę akcję i zachęcam wszystkich, kto w to wierzy, może jeszcze wstydzi się przyznać, może nie jest przygotowany, aby sam przed sobą zdecydował, a potem powiedział o tym innym.
Musimy się wspierać, naprawdę jest nas dużo.
Jeśli nie macie tego w sobie jeszcze, to się nie martwcie, bo każdy ma swój czas, to nie my wybieramy, to On wybiera miejsce i czas, On nas zaprasza, ale zachęcam do tego, żeby dać Jezusowi szansę.
Tutaj jesteśmy w jednym z moich ulubionych zakątków Krakowa, to jest dziedziniec bazyliki Franciszkanów, św. Franciszek tu przy mnie - mój ulubiony święty. Całą płytę zespołu „Galicja” o św. Franciszku mam, nazywa się „Wiał wiatr”. To by dziwny człowiek, tak po ludzku, zwyczajnie nie do zrozumienia. Wiecie o tym dobrze, że rozdał wszystko, co miał, był synem bogatego kupca i spotkanie z człowiekiem trędowatym odmieniło całe jego życie. Poczuł się dopiero wtedy szczęśliwym, kiedy nic nie miał. A tutaj przedstawiony ze zwierzętami, tak go znamy, z ptakami, z zajączkiem nawet. Kochał Pana Boga, kochał wszystkich ludzi, za wszystko był wdzięczny, przyjmował świat takim, jakim jest. I to jest chyba recepta na szczęście: przyjmować wszystko co jest nam dane z wdzięcznością, dziękować za to, co mamy, kim jesteśmy, czy tego jest bardzo dużo, czy - według nas - bardzo mało i radzić sobie z tym, co mamy, rozwijać te talenty, które każdy z nas otrzymał, odnaleźć je w sobie, no i najważniejsze nie zagłuszać swojego serca, swojego sumienia. Nie zawsze mi się to udaje, jak każdy znajduję się w różnych sytuacjach życiowych, ale kiedy się nie udaje, próbuję znowu i będę próbować do końca.
Ufam, że wszystko będzie dobrze, wiem, że w nadziei jestem już zbawiona i zamierzam zabrać ze sobą do nieba jeszcze parę osób, dlatego też staram się pamiętać, w moich myślach, które są często moją modlitwą, o moich bliskich, jestem za nich wdzięczna, o ludziach, których spotykam w swoim życiu, kolegach z zespołu, o współpracownikach, ludziach spotkanych na ulicy, na koncertach. Jest ich bardzo, bardzo dużo i mam nadzieję, że wszyscy w niebie się spotkamy. Ja zrobię tyle, co w mojej mocy, może to jest bardzo mało, ale już wiem od Jezusa, że to wystarczy.
Oliwia
W. Kosowski
Białystok: akcja pod katedrą i udział w Marszu Niepodległości
W kolejnym dniu tzw. karawany po Polsce wolontariusze Krucjaty Młodych zorganizowali akcję rozdawania broszur „Przewodnik wyborcy”. Wzięli również udział w lokalnym Marszu Niepodległości.
Chrześcijanin nosi krzyż na szyi i umieszcza go na sztandarach
Dlaczego? Inni mówią, że to wynika z naszej pychy, iż uważamy się za lepszych chrześcijan czy ludzi od innych, a ważniejsze jest z pokorą przyjmować krzyże dnia codziennego…
Dlaczego? Inni mówią, że to wynika z naszej pychy, iż uważamy się za lepszych chrześcijan czy ludzi od innych, a ważniejsze jest z pokorą przyjmować krzyże dnia codziennego…