Szczęść Boże! Nazywam się Paulina. Mam 18 lat. Długo zbierałam się aby napisać swoje świadectwo. Siedem lat temu zwątpiłam w Boga, twierdziłam, że go nie ma. Wszystko zaczęło się wtedy gdy mój brat zachorował. Nie wiedziała dlaczego tak się stało, szukałam odpowiedzi, lecz na próżno. Nikt nie był w stanie mi pomóc. Przez 6 lat nie chodziłam do Kościoła. Wszyscy dziwili się, że z mądrej, dobrze wychowanej dziewczyny, zrobiła się ?postać? która tylko z wyglądu przypominała mnie. Zaczęły się problemy, picie alkoholu, papierosy. Wpadłam w złe towarzystwo. Rodzice starali się mi pomóc, rozmową, krzykiem itd. Lecz bez większego skutku. Wtedy na pomoc przyszedł mi jeden ze znajomych. Zawsze gdy wracałam z Empiku on wracał ze szkoły muzycznej, siedzieliśmy i gadaliśmy. Starał się mnie namówić na niedzielną mszę, na modlitwę. Na początku mu się nie udawało, lecz jego silna wiara i zaufanie do Boga pomagały mu aby próbować i próbować nawrócić ?zgubioną owieczkę? "Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? 5 A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona 6 i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: "Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła".( Łk 15, 4-7) W końcu udało mu się mnie namówić na mszę, choć nie chętnie. Poszłam na mszę. Siadłam w ostatniej ławce, i co chwile patrzyłam na zegarek. Potem poszłam na kilka mszy w szkolnej kaplicy. Na jednej z tych mszy stało się coś fascynującego. Coś we mnie pękło, a raczej się zrodziło. Dziś wiem, że to Chrystus zawitał w moim sercu na nowo. Narodziła się we mnie miłość do Boga. Poczułam, że jestem nieszczęśliwym człowiekiem. Widziałam wszystkich młodych ludzi, którzy byli uśmiechnięci , radośni. Też tak chciałam. Wiedziałam, że czeka mnie ciężka spowiedź. Przez tydzień robiłam dokładny rachunek sumienia , i na kolejnej mszy w kaplicy poprosiłam księdza o spowiedź. Nie umiałam całej formuły spowiedzi, ale Ksiądz powiedział, że jest to najmniejszy problem. Wtedy pierwszy raz od 6 lat przyjęłam Komunię Świętą. Nie potrafię teraz opisać szczęścia, któro wtedy po mszy mnie ogarnęło. Czułam się kochana. Od maja 2013 r. jestem z Bogiem. Ani razu mnie nie zawiódł. Następnie byłam na Wieczorze Uwielbienia. Wtedy mogłam powiedzieć swoje świadectwo Wiary. Wszyscy byli wsłuchani, a potem gdy wracałam widziałam uśmiech na twarzach tych ludzi. Poczułam wtedy, że oni też są ze mną. Potem dowiedziałam się o Nowennie Pompejańskiej. Intencja zrodziła się sama? O łaskę wiary? . Odmawianie nowenny było trudne. Zmęczenie, lenistwo, sen. Ale mój Anioł Stróż wtedy mi pomagał, budził mnie o 23 i motywował do odmówienia jej. W pierwszej części nowenny nic takiego się nie działo. Czytałam świadectwa ludzi, którzy odmawiali ją i dopiero za którymś tam razem poczuli ulgę i wypełnienie intencji. Tak też myślałam, że będzie u mnie. Wiec z pokorą klękałam obok łóżka brałam różaniec, karteczkę i modliłam się. Skończyłam część błagalną( Jako takich owoców nie widziałam) i zaczęłam część dziękczynną. Tutaj zaczęło się dziać. Poczułam potrzebę częstej modlitwy. Za mojego znajomego, którego poznałam w październiku. Martwiłam się o niego, zaczęliśmy dużo rozmawiać o Bogu, uczyłam go jak odmawiać różaniec. I od słowa do słowa okazało się, że co wieczór odmawiamy tz ?Tajemnice szczęścia?. Jest to 15 modlitw o łaski dla siebie. Kolejnymi owocami Nowenny była chęć pójścia do Bierzmowania, którego nie miałam. A Bóg chciała tak, że w maju tego roku w mojej parafii będą Rekolekcję Ewangelizacyjne, podczas których odbędzie się Sakrament Bierzmowania. Od razu się zapiałam. Dzięki nowennie zyskałam wiarę w siebie i w ludzi, którzy na co dzień mnie otaczają. Nowennę skończyłam 1 stycznia. A następnie zaczęłam drugą tym razem za mojego przyjaciela. Pan jest wielki. I teraz wiem, że jest ze mną. Kiedy jest źle wiem, że mogę do niego mówić a On mnie słucha. Po szkole staram się codziennie być w Kościele i się modlić. Mogłabym tam siedzieć godzinami. Zgubiłam się a Pan mnie odnalazł. On jest moim Pasterzem. Chwała Ci Panie, za wszystko Alleluja! Paulina